* ما با هم همسایه بودیم . خانواده ها باعث ازدواج شدند . البته اجباری در کار نبود وهمدیگر را دوست داشتیم .در روستای کولاک محله لنگرود. من ۱۶ ساله و محصل مقطع راهنمایی بودم و ایشان ۲۰ ساله و در سپاه بودند .
* عقد ما ۶ آذر سال ۶۱ بود . ۱۳ اسفند همان سال عروسی ما بود . بعد ایشان در ۱۷ اسفند اعزام به جبهه شدند و حلقه ی ازدواج ما را به جبهه هدیه کردند . مراسم خیلی ساده بود . مهریه هم کم ، حدود ۵۰۱ تومان پول ، یک جلد کلام الله مجید ، و یک سکه بهار آزادی . مراسم جشن در مسجد بود . سخنرانی هم شد . نهار را خانه پدرش دادیم .
* قبل از این که بیایند خواستگاری ، تمام مراحل را توضیح دادند . گفتند احتمال شهید شدن و اسیر شدن و جانبازیم هست .آدم روشنفکر و آگاهی بود . همین طوری چیزی را نمی گفت . ایشان انسان کاملی بودند . ایشان فراتر از سن خودش فکر می کرد . تکمیل بودن ، آگاه بودن به مسائل کل زندگی و اجتماعی بودنشان در حد زیادی بود .دیدشان باز بود .دیپلم گرفتند رفتند سپاه .
* در اوایل زندگی یک اتاق کوچک بود و ما دو نفر بودیم که هر سه ماه یا ۶ ماه از جبهه بر می گشت .حدود ۶ ، ۷ ماهی بود که آمده بودیم خانه خودمان . بعد، از همان جا رفتیم برای سنندج . حدود یکماه و هشت روز در آنجا بودیم که ایشان شهید شدند . زندگی با سه تا بچه سخت بود .
* در طول این همه مدت که با ایشان بودم فقط یکبار گفتم نروجبهه . اوایل ازدواج بود.گفت اگر من نروم چه کسی برود ، باید همه برویم .که من دیگر هیچ وقت نگفتم نرو . ایشان دائم در جبهه بودند . قبل از ازدواج با من هم دو سال در جبهه بودند .
*.کلاً ساده زیست بودند.خیلی غذای تجملاتی نمی خورد . نان و پنیر می خورد . پوشاکشان ساده بود .اصلاً هیچ وقت نبود که معترض باشند . پیش ما رسم است وقتی ازدواج می کنند می روند برای دو طرف خرید ، برای داماد و عروس .خانواده ما برای ایشان خرید کردند.کادو های دامادی را روز دامادی نپوشید .کفش را نپوشید .یک اورکت تنش بود ، همین .
* ایشان در روستا نبودند .فعالیتهایشان در شهر بود . زمان جنگ هم در مسجد محل ما کتابخانه ای درست کردند برای جوانان. ایشان وقتی می آمدند ، شبهای جمعه و چهارشنبه هم دعای کمیل و هم دعای توسل برگزار می کردند . اینجا می آمدند ، دائم فعالیت داشتند . یا اگر کسی مشکلی داشت و از دستش بر می آمد برایش انجام می داد . استراحتشان خیلی کم بود . خسته که اگر بگویم نمی شدند دروغ گفته ام . خسته می شدند اما تحمل می کردند .. کاراته کار می کردند . قبل از ازدواج ، زمانی که مدرسه می رفتند به ورزش می پرداختند که بعد رفتند سپاه لنگرود و بعد هم در منطقه بیشتر ماندند .
* مهربان ، آرام و سنگین بودند . به والدین خیلی احترام می گذاشتند خیلی . مثلاً سر سفره ، اگر پدرش بود ، مادرش بود حتی مادر بزرگش هم بود اول آنها غذا می کشیدند و بعد ایشان .
* سه فرزند داریم ، مرضیه ، راضیه و سلمان . اسم هر سه را خودشان انتخاب کردند . کار در خانه را بلد نبودند . فقط به بچه ها رسیدگی می کردند . موقع تولد سلمان در کربلای ۵ بودند . پسرم ۱۱ دی به دنیا آمد و ایشان ۲۳ دی مجروح شدند .مرضیه ۴ ساله بود . دختر کوچکم ۲ ساله و پسرم یکساله .بودند که شهید شد.
* اصلاً اوقات فراغتی نداشتند . می آمدند ، به سپاه و لشکر قدس می رفتند بعد به جلسات می رفتند . بر می گشتند خانه ، ساعت ۱۲ شب بود .اصلاً هیچ وقت نگفت که مسئولیتی دارم یا ندارم . به هیچ کس نمی گفت . ما حدسهایی می زدیم ولی خودش اصلاً هیچ چیزی نمی گفت . یکبار سرغذا ، یکی از بستگانش پرسید شما چه مسئولیتی دارید ؟ گفت من یک بسیجی ام .بعد از شهادتش بود که ما فهمیدیم .
* قرآن می خواند . نماز شبش را طوری می خواند که ما اصلاً متوجه نمی شدیم که کی بلند شده است . اتاق ما کوچک بود . اگر فصلهای گرم بود در اتاق نماز شب نمی خواند . می رفت بیرون یک اتاق روستایی داشتیم می رفت جایی می ماند و برق آنجا را خاموش می کرد که اگر کسی از آنجا رد می شود متوجه او نشود .
* از مسایل جنگ پیش من کمابیش می گفت ، ولی پیش پدر و مادرش نمی گفت . می آمد، آلبومش را ورق می زد و می گفت این شهید شده ، اون اسیر شده ، اون همسرش بارداره ، این نامزد دارد و خلاصه توضیح می داد .
* با همه خوب بودند . وقتی از جبهه بر می گشتند محل ، از کوچک و بزرگ می آمدند دیدنش .بیشتر به مردم کمک می کردند . مثلاً اگر کسی مشکل مالی و خانوادگی داشت حل می کرد .از کمک کردنهایشان هم من خیلی کم متوجه می شدم .هر وقت که بودند ، در تشییع پیکر شهدا حضور داشتند وبه خانوده هاشان سرکشی می کردند . به کسی هم نمی گفتند می روم خانواده شهیدی . یعنی کاری که می کردند را نمی گفتند احتمال ریا بودنش را می دادند. من این جوری تصور می کنم .
وقتی که از جبهه برمی گشتند دائم سپاه بودند . از وقتی دختر بزرگم به دنیا آمده بود ، نیامده بود خانه . چون عملیات خیبر بود. دخترم ۵ ماهه شده بود و می نشست که آمد. وقتی بچه اش را دیده بود باورش نمی شد .
* در خصوص حجاب و صبر در کارها به من سفارش می کرد. می گفت اگر خدا خواست و برگشتم تصمیماتی دارم که نمی گفت . هیچ وقت از سختی یا پشیمانی سخنی نمی گفتند. می آمدند دیگران را هم تشویق می کردند که به جبهه بروند .
* خیلی اهل رعایت بودند . یک روز بچه ام مریض بود گفت صبر کن من بروم سر خیابان ماشین بگیرم . گفتم : خب همین ماشین ( سپاه ) هست که بیا با همین برویم [ خنده همسر شهید ] نگاه چپ به من کرد و من فهمیدم که نبایستی این حرف را می زدم و فهمیدم که بدش آمده . اگر از سپاه فرش یا تلویزیون می دادند هیچ چیز را نمی آورد خانه . فرماندهان و مسئولین سپاه دیگر اخلاقش را می دانستند و وسایلش را می دادند خانه و بعد از حقوقش بر می داشتند دو تا فرش داده بودند در دفعات مختلف بعد از حقوقش کم کردند .
* واقعا ولایتمدار بودند . ۲ بار بود به ملاقات امام رفته بودند. منافقین تشنه ی خونش بودند . زمانی در خانه پدر شوهرم بودیم ، نیمه های شب یک بار متوجه شدم که انگار کسی روی سقف راه می رود . من ایشان را صدا کردم . اما آن قدر خسته بودند که بیدار نشدند . چند بار من این جوری احساس کردم که روی بام راه می روند و قصد ایجاد خطر برای ایشان را دارند که البته موفق نشدند ایشان را به شهادت برسانند .
* آدم ساکتی بود . اگر در کارش زیاد کنکاش می کردیم خوشش نمی آمد . می دانستم اطلاعاتی است ولی به کسی نمی گفتم مثلاً نامه هایی می داد و بعضی چیزها را به حالت رمز برای من می نوشت .البته نه اینکه بنشینند و سه چهار صفحه بنویسید، اینطور نبود .اگر از کسی دلخور هم بودند نمی گفتند حتی به من !
* از مظلومیت و صبوریش بیشتر از هر خصلت دیگرش خوشم می آمد . صبر و تحمل داشت . هم مدیریت خوبی داشت وهم قاطع بودند.خیلی خیلی آن سید ( شهید نقیبی راد ) را دوست داشت . بی اندازه او را دوست داشت . گریه اش را برای شهادت تنها کسی که می دیدم آن سید بود.
* چند بار رفته بودند کربلا . حتی مهرش را آورده بودند . لباس کردی می پوشیدند و به شکل آنها خودشان را در می آوردند و می رفتند چون اطلاعاتی بودند و می رفتند اطلاعات بگیرند و حرم هم می رفتند .زبان عربی شان بد نبود . به گونه ای خوب بود که بتواند برود آن طرف و کسب اطلاعات کند .
* فقط یک کوله پشتی پر لباس ، برای شستن می آورند . (خنده همسر شهید ) اهل سوغاتی آوردن نبود ولی برای بچه ی اولش که او را دیده بود یک دست لباس خرید و آورد .وقتی آمده بودیم خانه ی خودمان . تابستان بود . اواخر خرداد بود یا اوایل تابستان . دقیقاً یادم نیست . گفتم برویم برای بچه ها خرید . ما رفتیم گفتم برویم لنگرود خرید کنیم .ایشان گفت برویم لاهیجان . گفتم : باشه برویم . یک مقدار راه رفتیم و مغازه ها را نگاه کردیم که ناگهان گفت برگردیم . من چیزی نگفتم و برگشتم . چون با عصبانیت تمام گفتند . ما سوار ماشین شدیم و آمدیم خانه . باسرعت رانندگی می کرد هیچی به ایشان نمی گفتم . حالی که داشت جرأت نداشتم بگویم . دو روز گذشت گفتم : خب گفتی برویم خرید . چی شد اینجوری آوردی مارا ؟ گفت : آنجا چند تا پدر یا مادر شهید من را می شناختند . من آنها را دیدم. پیش آنها خجالت کشیدم که بچه های آنها شهید شده اند و من دارم زندگیم را می کنم . یکبار که با ایشان بازار رفتم این طوری شد .
* راستش را بگویم اصلاً نبود تا شیرین ترین خاطره داشته باشم . یکبار رفتیم بیرون و همین طوری شد . در طی سال شاید دوبار می آمد مرخصی . نهایت سه بار. از وقتی ازدواج کردم یکبار هم عید خانه نبود . یعنی عید نبود تا بخواهد ما در کنار هم باشیم . جنگ بود و شهید می آوردند کسی عیدی نداشت که بخواهد عیدی باشد .
* دانشگاه امتحان دادند و قبول شدند اما دیگر دنبالش را نگرفتند .
* مجروحیت هایشان ، یکی کربلای ۵ بود ، نصر ۴ بود . یک عملیات دیگری هم مجروح شده بودند که گوششان آسیب دیده بود .آن قبل از ازدواج بود ، فکر می کنم عملیات رمضان بود .در راه قروه که تصادف کردند حدود سه هفته در خونه بودند . فکش تیر خورده بود و نمی توانست حرف بزند . اما یک مدت با همان حالت می رفت جبهه .
* بی خیال که نه . موقع عملیات پر از اضطراب می شدم . گوش به زنگ بودم چه از تلویزیون چه از طریق کسانی که از جبهه می آمدند که خبرجدیدی هست یا نه ؟ الان اوضاع پیشرفت کرده . آن موقع خبرها دیر می رسید . در روستاها تلفن هم نبود .دعا برای شهید نشدنش ؛ اون جوری که نه ! نمی کردم. از خدا می خواستم هر چی صلاح می داند . هر چیز خیر است پیش بیاید .
* ما ۸ اسفند سال ۶۶ رفته بودیم سنندج و ۹ فرودین ۶۷ هم ایشان به شهادت رسیدند .البته به ما گفتند که ایشان مجروح شده در بیمارستان رامسر بستری است من هم لباسهایش را جمع کردم و فکر کردم مجروح شده و آمدم .از سنندج که برگشتیم ساعت ۱۲ شب بود . دیدم خانه پدر شوهرم سر و صدا و شیون است . آن لحظه فهمیدم که ایشان شهید شدند و بیمارستان نیست . چون اینقدر مجروح شده بود برایم عادی شده بود . می گفتم خب مجروح شده است . آمدم آنجا را دیدم فهمیدم شهید شده است . عکسی از عراق آورده و صلیب سرخ به ما نشان دادند که فهمیدم عکس جنازه اش بوده است .میگویند جنازه اش کربلا دفن است
* حضورش رو دایم می بینم . و ازایشان کمک می خواهم .. مگر می شود علاقه از بین برود ؟ . آن هم آن جوری آدمی که خالص باشد . هیچ تقلبی ، هیچ کلکی در کارش نبود ، هیچی . یک آدم صاف و ساده ای بود . با این همه شهامت و درایتش ، شجاعتش را می دیدی باور نمی کردی این همان است .
* آخرین باری که رفتند (قبل از شهادت ) به صبرسفارش کردند . فقط سه بار گفتند صبر !
* زمانی که آقای املاکی شهید شد نمی دانم ۲۱ ساله بودم یا ۲۲ ساله . من سه تا بچه داشتم . خب کسی که این قضیه براش پیش می آید هر طرف نگاه کنی همه می خواهند چیکار کنند می خواهند بر آن شخص احاطه داشته باشند . فقط خدا می داند بر ما چه گذشته .حرف ، طعنه های مردم . سوء استفاده ها. فقط خدا می داند ما با بدترین وضعیت اقتصادی زندگی می کردیم . از این طرف این جور مشکل داشتیم و از آن طرف حرف هم داشتیم . نمی دانستیم باید چه کار کنیم . می ماندیم .
* هنوز هم با ایشان درد دل می کنم. من حتی دیشب داشتم می خوابیدم یک چیزی به ایشان گفتم و در خواب دیدمشان .
دختر بزرگم را که شوهر دادم . یک مشکلی برایم پیش آمد . مشکل خیلی سختی بود بعد تمام وجودم را اضطراب گرفته بود. نمی دانستم باید چه کنم .یک شب در خواب دیدم جایی هستم و کوهی بلند است نمی دانستم اصلاً کجا هستم . نه در ظاهر، آن کوه را دیده بودم و نه در تلویزیون آن را دیدم نه ! دیدم کوهی خیلی بلند است و اصلاً پایینش را نمی شد دید . ناگهان ایشان آمدند کنار این کوه و ایستادند یک سیدی از جلوی چشمم دور شد . بعد دیدم ایشان کنار ایستادند من شروع کردم به رفتن. دیدم از پشت هوای من را دارند . مثل بچه ای که می خواهد تازه راه بیفتد از پشت هوای من را نگه داشت .
دخترم راضیه اول ذی الحجه را روزه بود . شهید املاکی به خواب دوستش ساره آمده و می گوید برود دخترم روزه است . دوستش نمی دانست این روزه است . زنگ میزند و می پرسد تو روزه ای ؟ میگوید آره . چطور ؟ می گوید باباتدیشب آمده بود به خوابم و گفته بود برو برای دخترم خرما ببر . پیشانی اش را هم ببوس .تسلط کامل کامل بر زندگی مان دارند . جسارت نباشد ، مرده ماییم . نه ایشان . حضورش هست .
روحش همه جا هست .هر انسانی هم بمیرد هر جا دفنش کنید جسمش از بین می رود. اصل روح است . روح آنها که آزاد است ؛ هر جا می توانند بروند .
* دو دخترم دانشجویند . پسرم دی ماه وارد دانشگاه می شود .
* شاید اگر امروز بود نمی توانست تحمل کند. برخی روحیات خوب مردم کاملاً از بین رفته . البته یک ریشه هایی هست ، می شود آن ریشه ها را تقویت کرد تا جوانه بزند.
* به حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) و حضرت ابوالفضل ( علیه السلام ) خیلی ارادت داشت. می رفت منطقه به پدرش گفته بود ، خانواده ام را می برم ولی خانواده ام بر می گردند. به پدرش به گونه ای گفته بود که من مثل امام حسین ( ع) می خواهم خانواده ام را ببرم آنجا اسیر کنم . این را به پدر شوهرم گفته بود .
* نه ! پشیمان نیستم. شهید املاکی با خدا معامله کرد با بنده خدا معامله نکرد. من هم با خدا معامله می کنم از خدا بالاتر سراغ داری ؟
گفتم داری می روی همه را بر دوشم می ذاری پس۵۰ ، ۵۰ ایشان خندید گفت باشد. قبول کردند. دلتنگ می شوم. اما کم گریه می کنم ، همه را درخودم می ریزم . ، خیلی ها به من حرف می زدند من چیزی نمی گفتم . همه را در خودم می ریزم .هیچ کدام از دوستانشان به سراغمان نمی آیند . الان همه اقتصادی شدند.من هیچ چیز از دوستانشان نمی گویم . وقتی خود شهید املاکی همه چیز را می بیند ، همه جا هست . از هر چیز آگاه است . من چی بگویم . شکایت کنم چه بشود . وقتی خدا هست ، ائمه ما هستند بعداً شهدا هستند می خواهم چی کار کنم دوستانش باشند یا نباشند .
* یک صندوق لباس از ایشان دارم . می روم لباس ها را مرتب می کنم و باایشان صحبت می کنم . کت و شلوار دامادیش هست . پیراهن دامادیش هست .
* کتابی درباره ایشان نوشتند اما به دست ما نرسید است . عده ای آمدند اما کتابی که بخواهند بنویسند که خوب باشد من ندیدم .
* من الان رفتارهای خودم را با شهید املاکی مقایسه می کنم می بینم ایده ها و عقیده هایمان به هم نزدیک بود . یعنی هر دونفرمان خدا را خواستیم . من از خودم گذشتم . من آن چیزهایی که از زندگی شخصی ام می خواستم گذشتم . گفتم اگر راه خداست ، راه اهل بیت است ، یعنی یک مسیری برای باز شدن راه آقا امام زمان است من از حق خودم گذشتم .
* بعضی مواقع رنجم می دادند. در روز سوم و روز سالگرد برخی اطرافیان می گفتند که چرا گذاشتی شوهرت برود جبهه وکشته شود. اصلاً هیچ مراعات نمی کردندکه مثلاً این موقع ، وقت این حرفها نیست و نباید بگویند . کاری کرده بودند که مادرم به من می گفت : اینها را نگاه کن ، چی به تو می گویند . گفتم مادر حق زندگی من در دنیا این بود . با شهید املاکی این بود که با سه تا بچه بمانم . تمام شد . حالا تو می توانی کار بکنی ، بیا بکن . از دست من که کاری ساخته نیست خواست خدا بود همین شد .
* اینکه فلان میدان یا مدرسه به اسم شهید املاکی باشد ، اینها چیزهای ظاهری دنیاست . من این جوری نیستم که بگویم این جا به نام شهید املاکی است یا نه ؟ طرف معامله ات اگر خدا را قرار بدهی . خدا به تو می رساند . چه بخواهی ، چه نخواهی . چه اصلاً در فکرش باشی چه نباشی . خدا راه را برای تو هموار می کند . اگر هدفت و معامله ات مستقیماً با خدا باشد .
.* افرادی که در ارودهای راهیان نور این مطالب را می خوانند ؛ فقط راه شهدا را بروند . اول ببنند شهدا چه کارهایی کردند ، چه عقیده هایی داشتند . به همان راه بروند می رسند . فقط راه شهدا را بروند .شهید املاکی ها زنده اند و در طول تاریخ هم زنده اند یادشان می کنید . یادتان می کنند یاد ما هم بکنید و ان شاء الله که شفیع ما باشند.
