عمليات نصر ۴ بود.سال ۶۶،شهيد املاکي از ناحيه آرنج مجروح شده بود .يک شکاف سي،سي و پنج سانتي در ماهيچه آرنجش ايجاد شده بود.چون تقريباً هميشه يک جاي بدنش آسيب مي ديد،نه ما جدي گرفتيم،نه خود او.يک روزبعد از عمليات در ستاد لشکر که بوديم،ديدم حسين در حال وضو گرفتن است.آستينش را که بالا زد،ديدم جراحت آرنجش به اندازه اي است که گوشتش بيرون زده.گفتم:« حسين آقا،اين چيه؟» با حالت عادي گفت: « چيزي نيست.چند وقت پيش مجروح شدم.» گفتم:« خب چرا همينطوري گذاشتيش» جواب داد« خودش خوب مي شه» به زخم هاي اينگونه اهميت نمي داد. آنقدر درگير جبهه و جنگ بود که حاضر نمي شد وقتش را براي درمان جراحت هاي اين چنيني بگذارد.آن روز هرچه به حسين اصرار کردم به بهداري لشکر برود نرفت .ناچار شدم خودم به بهداري بروم و با پزشک متخصص که آنجا بود صحبت کنم به او گفتم:که يکي از فرماندهان لشکر ما از ناحيه دست دچار آسيب شده ولي خودش بدليل مشغله زياد به بهداري مراجعه نمي کند.من سعي مي کنم به نحوي او را نزد شما بياورم.وقتي آمد شما بترسانيدش.بگوئيد اگر درمان را جدي نگيري ممکن است مجبور باشي براي بستري شدن در بيمارستان،به پشت جبهه بروي و… دکتر قبول کرد و من هم نزد شهيد املاکي آمدم و گفتم:آقا حسين ،برويم پيش دکتر گفت:«آخر اين جا که دکتر پيدا نمي شود؟» گفتم:«چرا در بهداري يک پزشک متخصص داريم.»بالاخره با هر ترفندي بود او را به بهداري و نزد پزشک بردم.دکتر هم طوري رفتار کرد که انگار نه ايشان را مي شناسد و نه قبلاً با من صحبت کرده است.نگاهي به جراحت دست حسين کرد و شروع کرد پياز داغش را زياد کردن و آنقدر گفت و گفت تا رسيد به اينکه «اگر به همين شکل ادامه دهي ،ناچاري چند وقتي به پشت جبهه بروي» شهيد املاکي تا اين را شنيد، رنگ و رويش عوض شد.حالا ديگر براي مداواي زخمش علاقه نشان مي داد.براي اينکه نمي خواست حتي ساعتي بخاطر خودش خط مقدم جبهه را ترک کند.او تمام وجودش را از آن انقلاب مي دانست.
آقاي جلايي